De Waterput begon ooit als een verzamelplaats voor hippies die er hun Afghaanse jassen, Marokkaanse riemen en ‘witte’ lp’s kochten.

De popspeciaalzaak in Bergen op Zoom wist zich in de loop van ruim 50 jaar echter telkens aan te passen aan de tijdgeest. Eigenaar sinds eind jaren tachtig is Gilly Verrest. Aan stoppen denkt hij nog niet, maar in de coulissen draait zijn opvolger zich al warm. Een gesprek met Gilly en zijn zoon Yannick.

 Tekst: Robert Haagsma

 De Waterput begon ooit als een verzamelplaats voor hippies die er hun Afghaanse jassen, Marokkaanse riemen en ‘witte’ lp’s kochten. De popspeciaalzaak in Bergen op Zoom wist zich in de loop van ruim 50 jaar echter telkens aan te passen aan de tijdgeest. Eigenaar sinds eind jaren tachtig is Gilly Verrest. Aan stoppen denkt hij nog niet, maar in de coulissen draait zijn opvolger zich al warm. Een gesprek met Gilly en zijn zoon Yannick.

De eerste vestiging van de Waterput opende in 1969 in Bergen op Zoom. Het was het jaar van het legendarische Woodstock festival en ook in Nederland was de hippiegeest nog springlevend. Dat bleek alleen al uit de keuze voor de naam van de winkel. De inspiratie daarvoor kwam van de Chinese bijbel de I Tjing die destijds door het langharige volk kapot gelezen werd. De Waterput was daarin het symbool voor een verzamelplaats van mensen, een onmisbare levensbehoefte en een onuitputtelijke bron voor creativiteit. Zo’n winkel moest het dus worden.

In de eerste jaren verkocht eigenaar Tinus de Mooij dan ook alles wat het hippiehart zich maar kon wensen, van Afghaanse jassen tot Marokkaanse lederwaren. En natuurlijk muziek. Indachtig de vrijgevochten geest van de tijd bewandelde De Waterput niet de gebaande paden, maar werd de klandizie onthaald op ‘witte’ lp’s – platen met clandestiene concertopnamen – en via parallelimport overgevlogen partijen Amerikaanse ‘cut-out’ lp’s.

De Waterput wist zich te handhaven, ook toen de tijden veranderden. Huidige eigenaar Gilly Verrest kwam in 1986 in de winkel werken en nam een paar jaar later de zaak over. Onder zijn bezielde leiding transformeerde De Waterput van een wat duister muziekhol voor hippies en hardrockers in een open winkel waar een breder publiek zich welkom mocht voelen. Ook kwam de nadruk veel meer op muziek – cd’s, lp’s en dvd’s – te liggen, minder op kleding en snuisterijen. Er werd nog even overwogen om het nieuwe tijdperk te markeren met een andere naam voor de winkel, maar De Waterput blijkt toch te veel ingeburgerd te zijn.

Anno 2022 is Gilly Verrest nog altijd de trotse eigenaar van De Waterput, een van de meest geliefde winkels in het Nederlandse muzieklandschap, met een uitstraling die de regio ver ontstijgt. Hij is niet van zins op afzienbare tijd te stoppen, maar leeft wel met de geruststellende gedachte dat zijn opvolger al klaar staat. Zijn zoon Yannick werkt al jaren in de winkel en wil op termijn De Waterput overnemen.

Yannick: “Ik ben tijdens mijn middelbare schoolperiode al in de winkel gaan werken. Eerst klusjes, zoals cd-bakken aanvullen. Later ben ik ook achter de kassa gaan staan. Ik ben daarna in Utrecht gaan studeren: Culturele Maatschappelijke Vorming, met een nadruk op de creatieve kant, zoals evenementen. Ik heb ook stages gelopen. Een baan ergens anders was echt wel een optie. Als ik weer eens in de winkel stond, realiseerde ik mij toch elke keer weer hoe tof dat was. Het samenwerken met mijn vader is in de loop van de jaren ook alleen maar leuker geworden. Het idee dat mijn toekomst in de winkel ligt, is dan ook eigenlijk heel geleidelijk gegroeid.”

Gilly, ik heb ooit gelezen dat jouw vader een kapperszaak had, dus het bestieren van een winkel is echt iets dat in de familie zit.

Gilly: “Zeker, ik heb meerdere kappers en kapsters in de familie. Mijn broer heeft ook nog altijd een salon. Het ondernemen en voor jezelf werken heeft er altijd diep in gezeten. We hebben dat echt van thuis meegekregen.”

In dat licht moet je dus blij zijn dat die traditie voortgezet lijkt te worden.

Gilly: “Natuurlijk, al heb ik dat nooit opgedrongen. Yannick heeft een zus die een paar jaar ouder is. Ik heb haar op een bepaald moment een cd-speler gegeven en ik nam regelmatig wat cd’s uit de winkel mee. ‘Luister hier eens naar.’ Op een bepaald moment stond het ding op de gang, omdat ze ‘m eigenlijk nooit gebruikte. Ze gaat wel naar concerten toe, maar dat soort dingen laten zich verder niet sturen. Yannick werkte dus al van jongs af aan in de winkel. Op een bepaald moment heeft hij een wereldreis gemaakt. Toen hij terugkwam, vertelde hij dat hij graag verder wilde met de winkel. We zijn het toen echt samen gaan doen, om het voor hem extra leuk te maken. Als je een bepaalde verantwoordelijkheid krijgt, haal je daar ook meer motivatie uit. En het gaat echt hartstikke goed.”

Wat gaf de doorslag om voor een even in de winkel te kiezen?

Yannick: “Het is een prachtige winkel. Zoals ik al zei vind ik het erg leuk om met mijn vader te werken. We hebben ook een erg fijn team van vaste krachten dat bijvoorbeeld op zaterdag helpt. Heel gepassioneerde gasten die de liefde voor muziek ademen. De klanten zijn vrolijk. Ze dragen ons echt een warm hart toe, wat omgekeerd natuurlijk ook zo is. Het gebeurt allemaal op een organische, gezellige manier.”

Waren dat aspecten die jou destijds ook aanspraken, Gilly?

Gilly: “Ik herken dat inderdaad. Ik was nog minderjarig toen ik al een eigen videotheek had. Maar ik had altijd al meer met muziek dan met films. Ik was dus een vaste klant van De Waterput en heb gereageerd op een advertentie die bij de kassa hing. Voor mij gaat het inderdaad ook om de passie voor muziek, het leuke contact met de klanten en het samenwerken met diehard muziekdieren. Veel mensen zijn verbaasd dat ik graag op zaterdag werk. Het is de leukste dag van de week. We hebben vaak een deejay die vinyl draait of we hebben een bandje over de vloer. En gezellige klanten. Het is een feestje, alleen zonder bier. Het is veel werk, maar wel erg leuk werk.”

Vooral dankzij de betrokkenheid van je zoon als de beoogde opvolger lijkt de toekomst van De Waterput verzekerd, tenzij er hele rare dingen gebeuren.

Gilly: “Dat klopt, al zijn er weinig zekerheden in deze branche. We hebben bijvoorbeeld een heel moeilijke periode gehad toen de verkoop van cd’s inzakte en de mensen massaal gingen downloaden en later streamen. De opleving van vinyl was voor ons een godsgeschenk. Als dat niet was gebeurd, hadden we denk ik niet meer bestaan. We hebben de cd’s nog nodig, maar we zouden er niet van kunnen leven. Vinyl is de redding van de platenzaken geweest, dat is een ding dat zeker is. Terwijl er eerst alleen maar winkels afvielen, komen er nu weer bij. Dat is een goed teken.”

Heb je altijd geloofd in de terugkeer van vinyl?

Gilly: “Een tijdje geleden werd ik herinnerd aan een interview dat Willen Jongeneelen – muziekjournalist en medewerker van de platenzaak – en ik een jaar of vijftien geleden gegeven hebben. Zelf was ik het alweer vergeten, maar ik schijn toen al gezegd te hebben dat vinyl de cd zou overleven. Het is te mooi om te verdwijnen. Alleen dat het zo sterk terug zou komen, zag ook ik natuurlijk niet aankomen.”

De opleving van vinyl is deels te danken aan de jongeren. Hoorde jij daar ook bij, Yannick?

Yannick: “Het begon, net als bij mijn zus, met een rijtje cd’s op mijn slaapkamer. Toen ik wat vaker in de winkel ging werken, stapte ik al snel over op vinyl. Dat was een jaar of twaalf geleden. Cd’s kunnen ook mooi zijn, maar lp’s hebben toch een bepaalde meerwaarde. Er zit soms iets extra’s bij, het artwork komt beter tot z’n recht en je hebt echt iets in je handen. Ik ben daar toch gevoelig voor. In het begin luisterde ik vooral naar pop en rock. Het eerste festival waar ik naartoe ging, was dan ook Pinkpop. Samen met m’n pa. Toen ik later ging studeren, ben ik meer de kant van de elektronische muziek opgegaan. Samen met een vriend ging ik ook ’s zaterdags draaien in een lokaal alternatief café Les Vedettes, waar ook ons Deejay duo Verdampt uit is ontstaan.”.”

Heeft zoiets ook invloed op wat je in de winkel aanbiedt?

Yannick: “Zeker, de bak met elektronica is gegroeid sinds ik zelf ook betrokken ben bij de inkoop. We bieden ook meer hip-hop aan. Het is trouwens niet alleen mijn verdienste. Het sluit ook aan bij wat de jongere klanten leuk vinden en waar ze dus om vragen.”

Ik hoor vaker dat jongeren steeds vaker de platenzaak weten te vinden. Dat is bij jullie dus ook het geval?

Yannick: “Dat zie je zeker ook bij ons, al is het in de Randstad misschien nog wel meer. Bij Record Store Day komen opvallend veel jongeren over de vloer. Dat is leuk, maar ook noodzakelijk voor de toekomst van de winkel. Ze komen vooral voor vinyl, maar ze grijpen ook steeds vaker naar de cd’s. Want voor de prijs van een lp kun je al snel een paar cd’s krijgen.”

En ik hoor vaak dat juist die jongeren azen op tweedehands vinyl van Eagles, Bowie, Meat Loaf, Fleetwood Mac en meer van die klassieke rockacts.

Gilly: “Dat zien we hier ook. Rumours van Fleetwood Mac verkochten we vroeger voor een paar euro. Nu voor een tientje. Of vijftien euro, als-ie er heel goed uitziet. Onlangs kwam een winkeleigenaar uit Antwerpen. Die kocht ze allemaal, want bij hem in de zaak kon hij er nog meer voor vragen. Vroeger baalde ik ervan als er ABBA in een partij zat. Nu zijn we er blij mee, want de kids vinden dat ook te gek. Niet alles vliegt weg hoor. Een band als U2 zit in een dipje, merken we. Oude jazz, van voor het bebop tijdperk, verkoopt niet zo goed meer. Hetzelfde geldt voor wereldmuziek en klassiek. De vraag naar metal blijft groot, merkten we onlangs toen we een enorme partij aankochten. Dat publiek is enorm loyaal.”

Jullie meest recente Record Store Day moet bijzonder geweest zijn dankzij een Belgisch-Nederlands fenomeen…

Gilly: “Absoluut. We hebben een signeersessie gedaan met K3. Het is niet onze muziek, maar het was verschrikkelijk leuk om te doen. De rij mensen slingerde door half Bergen op Zoom. Als we de boel op een bepaald moment niet afgesloten hadden, waren de dames de hele dag aan het signeren geweest. Ons hoogtepunt tot nu toe was het 50-jarig bestaan van de winkel, met in-stores van Danny Vera, Tim Knol, Triggerfinger, Novastar en Sons. De zon scheen, het was gezellig. Een geweldige dag. Dit kwam er beslist in de buurt. We hebben voor Bergen op Zoom de winkel op een geweldige manier op de kaart gezet. Tegelijkertijd is het leuk om een hele nieuw soort publiek in de winkel te krijgen. Ik denk dat veel van die jonge klanten bij ons hun allereerste lp ooit hebben gekocht. En ze kwamen niet alleen voor K3, sommige namen bijvoorbeeld ook gelijk een plaat van Taylor Swift mee. Dat was een prettige verrassing.”

Met wat voor ambities of dromen lopen jullie nog rond?

Gilly: “We hebben de lockdowns nuttig gebruikt om plannen te verwezenlijken waar we al lang mee rondliepen, maar waar we nooit de tijd voor hadden. De indeling van de winkel hebben we omgegooid, waarbij we onder anderen het vinyl naar voren hebben gehaald. We zijn daarnaast gaan samenwerken met Concerto. Ik draai nu mee in hun bestelsysteem en we hebben inzicht in elkaars voorraad. Dat laatste is vooral handig als we op zoek zijn naar bepaalde schaarse titels. We doen ook mee in hun online Mania-bestelsysteem, waarbij de klanten hun bestelling dus bij ons op kunnen halen. We zijn daar heel blij mee.”

Yannick: “De winkel is altijd in beweging. We hebben bijvoorbeeld een groot magazijn. De komende tijd gaan we kijken hoe we die meer bij de winkel kunnen betrekken, bijvoorbeeld met magazijnverkopen. Er liggen bijvoorbeeld duizenden cd’s die we op een zaterdag en zondag voor een euro per stuk kunnen verkopen.”

Gilly, je staat sinds de jaren tachtig in de winkel. Hoe lang wil je dit nog doen?

Gilly: “Ik ben 57 en moet nog niet denken aan een pensioen. Ik heb wat oudere vrienden die al wel gestopt zijn met werken. Die gaan op woensdagmiddag biljarten of ze zitten bij de buurtpreventie. Vreselijk lijkt me dat. Ik denk er natuurlijk wel eens over na. Er zal vanzelf een moment komen dat Yannick de grote dingen gaat doen en dat ik bijvoorbeeld op pad ga om partijen lp’s in te kopen. Ik wil zo lang mogelijk bij de Waterput betrokken blijven. Het houdt je ook jong, he. Ik blijf dus werken, tot het moment dat Yannick mij eruit schopt, haha.”